Sztuka rozmowy: Jak przekształcić rozmowę w akt miłości Boga i bliźniego?

TFP | 14/03/2025

W dniach 25-27 października 2024 r. Amerykańskie Towarzystwo Obrony Tradycji, Rodziny i Własności zorganizowało doroczną konferencję krajową. Jedną z głównych atrakcji było wystąpienie wieloletniego członka TFP Nelsona Fragellego. Jego tematem była „Walka o naszą katolicką kulturę: Jak dr Plinio wykorzystał sztukę konwersacji”. Dzielimy jego treść na dwie osobne części. Tutaj pan Fragelli omawia idealny cel rozmowy. W drugiej zagłębimy się w „zasady” tworzenia przyjemnej i błogosławionej rozmowy zorientowanej na chwałę Boga.

* * *

Rozmowa to rozległy temat. Zarysowanie pewnych zasad, które powinny kierować naszymi rozmowami, może pomóc nam lepiej zrozumieć ten temat. Pomoże nam to dostrzec prawdziwą wartość i zakres tej ważnej sztuki. Mam nadzieję, że nasza dyskusja nie będzie wykładem, ale rozmową o tym, jak… rozmawiać.

Po pierwsze, zasadą, która powinna kierować naszym wyborem tematów i naszymi komentarzami, powinno być dobro innych. Musimy starać się czynić dobro dla tych, z którymi rozmawiamy. Innymi słowy, rozmowa jest cennym środkiem apostolstwa, to znaczy środkiem szerzenia wiary wśród innych. Tak więc nasza postawa wobec rozmowy musi być jak postawa apostoła, który działa z gorliwością i pasją.

Po drugie, mamy ogromne pole do działania, ponieważ charakterystyka Kościoła jest niezgłębiona. Bóg jest nieskończony, więc zawsze mieliśmy wiele do powiedzenia na temat Kościoła i Boga. Rozmowy mające na celu szerzenie naszego myślenia są ważną częścią naszej misji jako katolików. Rozmawiamy, aby zbliżyć dusze do Kościoła katolickiego i cywilizacji chrześcijańskiej.

 

Apostolat zewnętrzny

Istnieją dwa rodzaje apostolstwa, które możemy prowadzić poprzez rozmowę. Pierwszym z nich jest apostolat zewnętrzny, mający na celu dotarcie do tych, którzy nie praktykują wiary.

Święty Franciszek Ksawery w swoim apostolacie w Indiach i Japonii widział entuzjazm wywołany doktryną katolicką wśród ludów pogańskich, a w konsekwencji niezliczone nawrócenia. Przez jego rozmowy i kazania nawróciło się wielu pogan. Mawiał: „Chciałbym obejść uniwersytety w Europie i zawołać głośno przed wszystkimi: 'Wielka liczba dusz jest wykluczona z Nieba i wrzucona do Piekła z waszego powodu'”.

Wielki jezuicki misjonarz powiedział, że dusze giną, ponieważ ludzie nie rozmawiają i nie szerzą wiary.

To samo możemy powiedzieć o tych, którzy kroczą ciemnymi ścieżkami naszego neopogańskiego świata. Święty Franciszek Ksawery przemawiał do pogan w Japonii, Indiach i Korei. Naszym zadaniem jest komunikowanie się z tymi, którzy chodzą ciemnymi ścieżkami grzechu, gdzie panuje oszustwo i nieprawość. Wielu chciałoby zmienić swoje życie i chodzić z nami. Powinniśmy dotrzeć do tych ludzi i rozmawiać z nimi.

Jest to zewnętrzny apostolat wobec tych, którzy nie praktykują wiary. Święty Franciszek Ksawery prowadził apostolat zewnętrzny. Kiedy spotykamy ludzi, którzy wciąż nie są kontrrewolucjonistami i nie praktykują wiary, to również wykonujemy apostolat zewnętrzny.

Czy wulgaryzm to język diabła?

Apostolat wewnętrzny

Drugim rodzajem apostolstwa jest apostolstwo wewnętrzne. Według założyciela TFP, prof. Plinio Corrêa de Oliveira, to działanie może być ważniejsze niż apostolat zewnętrzny, ponieważ podtrzymuje zapał wiernych. Ten apostolat jest skierowany do bliższych nam osób, które już myślą tak jak my i przestrzegają tradycyjnego nauczania katolickiego.

 Jak prowadzić ten apostolat z tymi, którzy są podobni do nas?

Mamy obowiązek angażować się w kontakty z tymi ludźmi, czyniąc nasze interakcje społeczne i towarzyskie bardziej przyjemnymi i atrakcyjnymi. Nasza rozmowa powinna stać się sposobem na zwiększenie zapału i jeszcze większe zdystansowanie się od świata.

Wielkim narzędziem tego apostolatu zachęty i zapału jest rozmowa. Nie jest to samotna modlitwa, ale rozmowa. Tak więc ten wewnętrzny apostolat jest naszą bronią do zwiększania zapału i entuzjazmu wśród nas.

Musimy podjąć wysiłek tego apostolatu, ponieważ jest on bardzo potrzebny. W przeszłości wiele przedsięwzięć kończyło się niepowodzeniem, ponieważ nikt nie był w stanie podjąć się tego zadania. Patrząc na historię Kościoła, zauważamy, że entuzjazm dobrych katolików często słabnie, a ich zapał stygnie. Duch świata przyciąga ich i niepokoi.

Tak było w katolickiej Hiszpanii, gdzie katolicy osłabli w swoim zapale i zostali zdominowani przez muzułmanów na osiem wieków. Ten sam schemat można było zaobserwować we Francji w XV wieku. Bóg wzbudził świętą Joannę d'Arc, aby przywróciła wiarę popadłą w chaos w Najbardziej Chrześcijańskim Królestwie. Dobra rozmowa jest jednym ze sposobów na ożywienie zapału letnich katolików.

 

Momenty łaski

Angażowanie się w przyjemną i pożyteczną rozmowę jest podobne do przypadku gospodarza, który zaprasza przyjaciół na kolację. Jest on zachwycony widząc, że jego gościom smakowały dania, wino i deser.

W rozmowie każdy uczestnik jest zarówno gospodarzem, jak i gościem. Każdy uczestnik oferuje swoje pomysły i komentarze oraz otrzymuje obserwacje i przemyślenia od tych, którzy słuchają. Wszyscy są zachwyceni, gdy z umysłów uczestników wyłaniają się wyrazy radości. Przyjemność polega na poczuciu, że uczestnicy rozmowy są zjednoczeni w swoich punktach widzenia. Sukces konwersacji osiąga się, gdy niektórzy lub wszyscy mogą powiedzieć: „Nauczyłem się nowych aspektów życia, których nie znałem, ale czuję też, że inni są zadowoleni z moich pomysłów”. Taki wniosek wyraża prawdziwe znaczenie przyjaźni i rozmowy.

W tych chwilach radości z udanej rozmowy możemy poczuć niewidzialną obecność Naszego Pana Jezusa Chrystusa, który obiecał: „Zaprawdę powiadam wam: Jeśli dwaj albo trzej zgromadzą się w imię moje, będę pośród nich”. Cóż za obietnica!

Kiedy rozmowy są w ten sposób błogosławione, możemy zobaczyć działanie łaski. Bóg ma osobisty interes w rozmowach, co widać w Jego obietnicy. Łaska objawia się, gdy temat nas pociąga. Łaska objawia się jako duchowa pomoc, gdy odczuwamy bodziec do nowych myśli i opinii lub entuzjazm dla tematu. Nasz Pan objawia się w tych przypadkach poprzez zapewnienie uczestnictwa w Jego boskim życiu. Jest wspaniałym partnerem w rozmowie, ponieważ powiedział: „Będę pośród was”. Nasz Pan Jezus Chrystus, poprzez łaskę, przychodzi do nas, gdy wchodzimy w interakcję z innymi.

Podpisz petycję: Relokacja Imigrantów
to dechrystianizacja Polski

Skrzyżowanie duchowości i doczesności

W konsekwencji takie rozmowy stanowią skrzyżowanie dwóch sfer: duchowej i doczesnej. Rozmowa ma miejsce w sferze duchowej, ponieważ jest modlitwą, zgodnie z obietnicą naszego Pana. Występuje również w sferze duchowej, ponieważ jest aktem apostolstwa dokonywanym w obecności naszego Pana Jezusa Chrystusa. Rozmowa znajduje się w sferze doczesnej, ponieważ interakcja społeczna jest uzasadnioną zwyczajową wspólną przyjemnością.

Dlatego musimy unikać obojętności na potrzeby dusz podczas rozmowy. Musimy również unikać myślenia o sobie i naszych „błyskotliwych” argumentach. Te rozproszenia odciągają nas od wzniosłego aspektu rozmowy. Celem rozmowy nie jest gloryfikacja jednej z obecnych osób, ale uświęcenie osób w niej uczestniczących.

Kiedy rozmawiamy z miłości do bliźniego, czynimy nasz apostolat.

Tak więc, z apostolską gorliwością, musimy przestrzegać pewnych zasad, zwłaszcza najwyższej zasady czynienia dobra innym. W ten sposób możemy przyciągnąć do naszych rozmów głównego rozmówcę - Tego, który obiecał być pośród nas, ilekroć spotykamy się w Jego imię.

Źródło: tfp.org